Ο Παραολυμπιονίκης ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και απέδειξε σε όλους πως όταν θέλεις… μπορείς να τα καταφέρεις.
Αφού κατέκτησε την 6η θέση στην πρώτη του συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς αγώνες, ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου χωρίς το πρόσθετο μέλος του και έγραψε ιστορία, όντας ο πρώτος που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Ο λόγος για τον 22χρονο Νίκο Παπαγγελή.
Ο νεαρός που ακρωτηριάστηκε στην ηλικία των 14 ετών παραδίδει καθημερινά μαθήματα θάρρους, πίστης και θέλησης.
Μιλώντας στην εκπομπή «Αυτό είναι Σαββατοκύριακο», αναφέρθηκε στο πώς κατάφερε να ανέβει το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο αλλά και στον τρόπο που έμαθε ότι πρέπει να ακρωτηριαστεί.
«Ανέβηκα με πατερίτσες»
«Είμαι ο πρώτος με ακρωτηριασμό και αναπηρία που καταφέρνει να ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου. Ήταν ένας στόχος και ένα όνειρο που είχα καιρό τώρα. Το σκεφτόμουν αλλά ήμουν διστακτικός γιατί ήξερα ότι θα είναι πολύ δύσκολο, δε το έχει καταφέρει κανείς άλλος.
Βρήκα την κατάλληλη ομάδα και το πραγματοποιήσαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Ανέβηκα χωρίς το πρόσθετο μέλος. Με πατερίτσες.
Είχαμε τον εξοπλισμό που χρειαζόμασταν. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί την πρώτη μέρα περπατάγαμε 8 ώρες και άλλες 6 την επόμενη μέρα.
Ήταν μακράν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Το πιο επικίνδυνο σε κάποιες στιγμές. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα πολύ» είπε αρχικά
Σχετικά με τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και την 6η θέση που κατέκτησε στο ατομικό πουρσουίτ ανέφερε:
«Η Παραολυμπιάδα ήταν ο στόχος μου από την πρώτη μέρα που ακρωτηριάστηκα και έχασα το πόδι μου.
Στο μυαλό μου ήταν να καταφέρω να ξεπεράσω την όλη κατάσταση και να καταφέρω να συμμετέχω στους Παραολυμπιακούς φορώντας το εθνόσημο και εκπροσωπώντας τη χώρα μου».
Για τον ακρωτηριασμό του, είπε:
«Ήμουν 12 ετών. Ξαφνικά άρχισε να με πιάνει πόνος στο αριστερό μου πόδι που γινόταν όλο και πιο δυνατός. Πήγαμε κάναμε κάποιες εξετάσεις και ο γιατρός μου είπε ότι διαγνώστικα με οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου.
Ακολούθησαν κάποιες χημειοθεραπείες, κάποια χειρουργεία, αφαίρεσα τον όγκο, έβαλα σίδερο στο πόδι και έτσι κέρδισα την πρώτη μάχη που έδωσα με τον καρκίνο.
Ενάμισι χρόνο μετά ξαναδιαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα, με μια πιο επιθετική μορφή καρκίνου που δεν άφηνε περιθώρια για πολλά χειρουργεία γιατί το πόδι ήταν ήδη σε αρκετά άσχημη κατάσταση και η μόνη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός για να μπορέσω να ζήσω και να συνεχίσω τη ζωή μου.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να είμαι θετικός, να πάρω δύναμη από τους γονείς και την οικογένειά μου. Σίγουρα όλο αυτό με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πιο δυνατό και να βλέπω διαφορετικά τη ζωή».
